लवकरच बानूच्या मोठ्या बहिणी शालू आणि इंदू यांची लग्ने पार पडली. शालूचे लग्न वागळे कुटुंबात झाले, तर इंदूचे लग्न पंडित कुटुंबात झाले. दोन्ही बहिणींचे पती इंग्लंडमध्ये शिक्षण घेऊन आलेले होते. दोन्ही मुलींची लग्ने झाली, तीही चांगल्या कुटुंबात, त्यामुळे मंजुळाबाई अतिशय समाधानी होत्या. लाड कुटुंबात त्यांचे महत्त्व वाढले होते. आता फक्त बानू उरली होती. दोन्ही बहिणी लग्न करून गेल्यामुळे त्यांची बानूबरोबर सोबत संपली. आतापर्यंत तिन्ही बहिणी एकच खोली वापरत होत्या, तर मनोहरला स्वतःची खोली होती. मोठ्या दोन बहिणी निघून गेल्याने बानूलाही आता स्वतःची खोली मिळाली.

त्याकाळी मुंबईतल्या कॅथेड्रल शाळेत ख्रिश्चन नसलेल्या मुलींसाठी एक निश्चित कोटा असे. इंदूचे लग्न झाल्यानंतर तिने शाळा सोडली आणि बानूला तिच्या जागी कॅथेड्रल शाळेत प्रवेश मिळाला. शाळेत ख्रिश्चन नसलेल्या विद्यार्थ्यांना दुप्पट शुल्क आकारले जात असे. शाळेतील वातावरण अगदी ब्रिटिश वळणाचे होते. शिक्षकही ऑक्सफर्ड आणि केंब्रिज विद्यापीठातून पदवीधर झालेले ब्रिटिश होते. ही शाळा मिशनने स्थापन केलेली असल्याने शिक्षकांमध्ये नन्सचाही समावेश होता. विद्यार्थ्यांना चॅपल मध्ये प्रार्थनेला उपस्थित राहणे अनिवार्य असे. शाळेच्या आवारात इंग्रजीशिवाय दुसरी कोणतीही भाषा ऐकू येत नसे. अगदी शाळेचे नोकरही, तुटपुंज्या का होईना, इंग्रजीत बोलत असत. शाळेतील दुपारचे जेवण ब्रिटिश पद्धतीने दिले जाई; सर्वांनी टेबलावर चाकू-काट्यांच्या मदतीनेच  जेवण करणे अपेक्षित असे. मंजुळाबाईंना शाळेची शिस्त अतिशय आवडत असे आणि बानूने तेथेच शिकावे हा त्यांचा आग्रह होता.

कॅथेड्रल ही खरंच एक उत्कृष्ट शाळा होती. शिक्षण, क्रीडा, सांस्कृतिक कार्यक्रम, इंग्रजी नाटके, हस्तकला, वक्तृत्व स्पर्धा, गर्ल गाईड्स – अशा सर्वच आघाड्यांवर ती इतर शाळांपेक्षा पुढे असे. शाळेची शिस्त अत्यंत कडक होती. विद्यार्थिनींना सीनिअर केंब्रिज परीक्षेसाठी तयार केले जात असे. प्रत्येक मुलीने शाळेतील प्रत्येक कार्यक्रमात भाग घेणे बंधनकारक असे आणि पालकांनी आपल्या पाल्यांना प्रवेश देण्यापूर्वी या अटीला सहमती द्यावी लागत असे. मुलींना फक्त क्रीडा आणि गर्ल गाईड्ससाठी गणवेश घालणे आवश्यक असे; अन्यथा, पोशाखावर कोणतेही बंधन नव्हते आणि कोणताही भेदभाव नव्हता.

कॅथेड्रलमध्ये प्रवेश करण्यापूर्वी बानूचे इंग्रजी फारसे चांगले नव्हते. तिच्या मोठ्या बहिणी बानूला यावरून चिडवत. म्हणून तिने इंग्रजी भाषा शिकण्यास सुरुवात केली होती. पण इंग्रजीचे हे छोटेसे ज्ञान कॅथेड्रलमध्ये फारसे उपयुक्त ठरले नाही. बानूने भाषा शिकण्यासाठी कठोर परिश्रम घेतले आणि इंग्रजी आत्मसात केली. परिणामी, तिने लवकरच शाळेतील बक्षिसे जिंकण्यास सुरुवात केली. इंग्रजीचे, बायबल वाचनाचे अशी अनेक बक्षिसे ती मिळवू लागली. ती वर्ग प्रतिनिधी आणि बास्केटबॉल संघाची कर्णधार देखील झाली. तिची ही प्रगती पाहून मंजुळाबाईंना बानूचा खूप अभिमान वाटत असे.

कॅथेड्रलमध्ये प्रवेश केल्यापासून बानू थोडीशी गर्विष्ठ बनली. इतर मुलांपेक्षा आपण श्रेष्ठ आहोत, अशी भावना तिच्या मनात निर्माण होऊ लागली. शाळेतून घरी आल्यावर ती हात-पाय धुवून संध्याकाळी स्वतःच्या खोलीत एकटी बसून वेळ घालवत असे. इतर मुलांबरोबर ‘पाचर दगड’ यांसारखे खेळ, किंवा गोट्या, पतंग आणि दोरीवरील उड्या यांसारखे मैदानी खेळ खेळणे तिने पूर्णपणे सोडून दिले. घरातही ती मराठीऐवजी इंग्रजीतच संभाषण करू लागली.

नकळत बानूचे जीवन बदलले होते. नवीन वातावरण, नवीन मित्र आणि नवीन खेळ यांनी तिचे वेगळे जग तयार झाले होते आणि ती त्यात रमून गेली होती. पुढची तीन वर्षे ती शाळेतील ब्रिटिश वातावरणात इतकी बुडून गेली की देशात आपल्या भोवती काय घडत आहे याची तिला जराही कल्पना उरली नाही. घरातही कोणाला राजकारणाची फारशी पर्वा नव्हती. ते केवळ ‘टाइम्स ऑफ इंडिया’ वाचत असत. देशात राजकीय घटना घडत असतील, तर तसे असो—जगात नेहमीच काहीतरी घडत असते, असे त्यांचे साधे तत्त्वज्ञान होते.

१९१८–१९१९ या काळात भारतात स्वातंत्र्याचे वारे वाहत होते. स्वातंत्र्यसंग्राम, असहकार चळवळ, खिलाफत चळवळ आणि पंजाब हत्याकांड यांमुळे देशात अस्वस्थता निर्माण झाली होती. हस्तपत्रके आणि सायक्लोस्टाईलने तयार केलेल्या बातम्या सर्वत्र वाटल्या जात होत्या. परिणामी लोकांमध्ये चर्चा, वितर्क आणि वाद सुरू झाले होते. लोकमान्य टिळक, गांधीजी, सरोजिनी नायडू आणि अली बंधू यांच्या घोषणांनी समाजात चेतना निर्माण होत होती. मिरवणुका आणि आंदोलने यांना उधाण आले होते. मात्र अँग्लो‑इंडियन आणि पारशी समुदाय या चळवळींपासून दूरच होते.

गिरगाव हा मराठी लोकांचा राजकीय गड होता. बानूच्या आईचे माहेर; सुखठणकर कुटुंब याच परिसरातील असल्याने त्यांच्या मार्फत बानूला बदलत्या राजकीय वाऱ्यांची जाणीव होऊ लागली. सामान्य मराठी स्त्रिया नऊवारी खादी साडी नेसून, मूल कंबरेला बांधून मिरवणुकांमध्ये सहभागी होत होत्या. पोलीस जरी लाठीचार्ज करीत असले तरी त्या घाबरत नसत. ‘पण मग आपण इंग्रजांची स्तुती का करावी?’ असा प्रश्न बानू स्वतःला विचारू लागली.

कॅथेड्रल शाळेतील ब्रिटिश सत्तेच्या गौरवाच्या कथांमुळे ती अस्वस्थ होऊ लागली. तिने या विषयावर शिक्षकांशी वाद सुरू केला. बानू हुशार विद्यार्थिनी असल्याने शिक्षक तिच्यावर चिडत नसत; उलट तिला शांत करण्याचा प्रयत्न करत. त्या काळात राष्ट्रीय नेते विद्यार्थ्यांना शाळा–कॉलेज सोडून आंदोलनात सहभागी होण्याचे आवाहन करत होते आणि बानूचे मनही त्या दिशेने वळू लागले. अखेर बानूने निर्णय घेतला. शाळा सोडून स्वतःला देशकार्यासाठी वाहून घेण्याचे तिने ठरवले. तिच्या या निर्णयाची बातमी शिक्षकांपर्यंत पोहोचली. त्यांनी बानूला बोलावून घेतले आणि तिने हा निर्णय सोडावा यासाठी  आटोकाट प्रयत्न केला. परंतु बानू आपल्या निर्णयावर अटळ राहिली. आता बानूला आपला निर्णय आईवडिलांना सांगायचा होता. आई राष्ट्रीय चळवळीची समर्थक होती. वडिलांना देशसेवेत बलिदान दिलेल्या व्यक्तींबद्दल आदर होता, परंतु स्वतः यात पडावे असे त्यांना वाटत नव्हते. आईने खादी वापरायला सुरुवात केली तेव्हा वडिलांना ते फारसे रुचले नव्हते.

बानूने आपला निर्णय आईवडिलांना सांगितला तेव्हा दोघेही अस्वस्थ झाले. आई स्वातंत्र्याच्या विचारांनी प्रेरित असली तरी बानूने शाळा सोडू नये असे तिला वाटत होते. वडील तर या निर्णयाच्या संपूर्ण विरोधात होते. दोघांनी बानूला तिच्या निर्णयापासून परावृत्त करण्याचा बराच प्रयत्न केला. एकदा शाळा सोडली तर कॅथेड्रल तिला पुन्हा शाळेत घेणार नाही, तिचे पुढील शिक्षण बंद होईल आणि सध्याच्या जीवनशैलीला मुकावे लागेल, याची जाणीव त्यांनी बानूला करून दिली. तिच्या या निर्णयाचा मनोहरच्या शिक्षणावरही परिणाम होईल, याचीही जाणीव आईने बानूला करून दिली.

अखेर वडिलांनी एक तोडगा काढला. बानूने आपला निर्णय एक महिन्यासाठी पुढे ढकलावा आणि या दरम्यान तिच्या निर्णयाचा फेरविचार करावा. एक महिन्यानंतरच तिने अंतिम निर्णय घ्यावा. वडिलांच्या सांगण्यावरून तिने महिनाभर अनेक राष्ट्रीय नेत्यांच्या भेटी घेतल्या आणि त्यांच्या कामाचे निरीक्षण केले. त्यापैकी अवंतिकाबाई गोखले, बाळासाहेब खेर आणि सरोजिनी नायडू यांच्यासोबत तिने बराच वेळ घालवला. या काळात तिला एक गोष्ट जाणवली की शाळा-कॉलेज सोडून राष्ट्रसेवेसाठी पुढे आलेल्या विद्यार्थ्यांसाठी कोणतीही ठोस कार्ययोजना नव्हती. तिने त्यांना फक्त नेत्यांच्या सभांमध्ये गर्दी करताना आणि त्यानंतर काहीही काम न करता बसून राहताना पाहिले. यामुळे राष्ट्रसेवेबद्दलची तिची सुरुवातीची उत्कटता कमी झाली. जोपर्यंत आपल्याला नेमके काय काम करायचे आहे हे स्पष्ट होत नाही, तोपर्यंत शाळा सोडू नये या निर्णयाप्रत ती आली.

हा निर्णय घेतल्यानंतर तिने पुन्हा नव्या जोमाने आपले शिक्षण सुरू केले आणि १९२२ मध्ये सीनिअर केंब्रिज तसेच मॅट्रिक्युलेशन या दोन्ही परीक्षा यशस्वीरीत्या पूर्ण केल्या.